Roxanne Quimby Burt's Bees

< startpagina < terug naar Kennisbank < terug naar Product fabrikanten < terug naar Baby & Kind

'Burt's Bees medeoprichter over waarom ze 87.000 hectare in Maine weggaf'

Auteur: Jennifer Wang, adj-redacteur
24 okt 2017, 10:30am EDT

Originele interview in het Engels

Roxanne Quimby ging in vier decennia van antikapitalist naar centimillionaire ondernemer.

"Ik had het streven naar kapitaal afgezworen als een radicale 19-jarige in de jaren 1960", zegt Quimby, de medeoprichter van Burt's Bees, bekend om zijn lippenbalsems en lotions. "Ik zou leven zonder geld. Ik had het niet nodig. Ik ging spullen ruilen en kweken en mijn uitgaven laag houden."

De voormalige hippie, die Burt's Bees van een landelijke Maine-operatie die op ambachtelijke beurzen verkocht naar een internationaal merk, uiteindelijk het bedrijf in het midden van de jaren 2000 in twee negencijferige transacties verkocht. Met geld kocht Quimby duizenden hectaren land in het hele land, met als doel het land te behouden in plaats van het te ontwikkelen. In 2016 doneerde ze ongeveer $ 75 miljoen van haar bezittingen aan de National Park Service - meer dan 87.000 hectare in totaal - en $ 6 miljoen aan andere doelen.

Quimby's interesse in natuurbehoud begon al vroeg. Na het behalen van een graad in schilderen aan het San Francisco Art Institute in 1973, reed de inwoner van Massachusetts met haar toenmalige man in een Volkswagon-busje door de VS, op zoek naar hun volgende huis. Het paar bezocht Noord-Californië, Oregon, Washington en Vermont, maar vestigde zich in het centrum van Maine omdat land beschikbaar was voor slechts $ 100 per hectare. Met hun schamele $ 3.000 aan spaargeld kochten ze 30 hectare, bouwden ze een hut en leefden ze van het land. Zonder stromend water of elektriciteit hakte het echtpaar hout voor verwarming en sleepte drinkwater in emmers.

"Het was heel uitdagend, maar het was heel simpel. Er was geen complexiteit in die levensstijl," vertelde Quimby aan Forbes. "Alles was heel duidelijk, en heel waar en degelijk, je hoefde het niet te interpreteren. Als het koud was en je had geen brandhout, dan heb je het ijskoud", lacht ze. "Het was niet onderhandelbaar."

Quimby leefde bijna 15 jaar off the grid, kreeg een tweeling, splitste zich af van haar man en ontmoette imker Burt Shavitz terwijl ze een ritje van hem maakte. In die tijd schraapte ze voorbij, kocht laag en verkocht hoog op werfverkopen en rommelmarkten om wat geld te verdienen. Shavitz stond aan de kant van de weg honing te hakken vanaf de achterklep van zijn pick-uptruck. Quimby bood aan om te helpen met de bijen en begon al snel kaarsen te maken van de overgebleven bijenwas die Shavitz had opgeslagen. Het duo nam ze mee naar een ambachtsbeurs op een lokale junior high, waar ze elk paar kaarsen voor $ 3 verkochten en op hun eerste dag $ 200 binnenhaalden. Zo begon Burt's Bees en begonnen de partners te experimenteren met andere producten.

"Een van onze eerste producten voor persoonlijke verzorging was lippenbalsem", herinnert Quimby zich, die stuitte op een 19e-eeuws boek over recepten voor persoonlijke verzorging. "We waren gewoon op zoek naar manieren om bijenwas te gebruiken, meer dan alleen de kaars ... Het ging gewoon de ene stap na de andere. Onze verkoop begon te groeien met de lippenbalsem, dus we dachten dat er een kans was: laten we een vochtinbrengende crème maken, laten we een voetcrème maken."

Shavitz en Quimby bootstrappeden eerst hun bedrijf uit een oud schoolgebouw met één kamer zonder ramen, elektriciteit of stromend water en verhuisden later naar een verlaten bowlingbaan toen de productie zich uitbreidde. Quimby's jaren die off the grid leefden, bleken nuttig in haar nieuwe leven als zakenvrouw.

"Ik heb de neiging om eenvoudige oplossingen voor problemen te vinden," zegt ze. "Zelfs als de situatie of de uitdaging erg complex is, is meestal de eenvoudigste oplossing die je moet gebruiken. Ik werd op die manier getraind door de levensstijl die ik had gekozen om te leven."

Burt's Bees-producten bereikten New York City tegen het einde van de jaren 1980, waar de natuurlijke ingrediëntenlijst een beroep deed op hippe SoHo-boetieks. De vraag groeide en Quimby verhuisde het bedrijf in 1994 naar Raleigh, North Carolina om talent aan te trekken en de productie te professionaliseren. Shavitz gaf het een paar maanden een kans in North Carolina, maar besloot uiteindelijk dat het niets voor hem was.

"Op het punt waar we Maine verlieten, was dat het punt dat hij uit de bus stapte, eigenlijk.  Zo van: 'Ik verander mijn levensstijl hier niet voor'", zegt Quimby. "Hij hield van zijn kleine hut in Maine."

In 1999 overwoog Quimby, die tweederde van Burt's Bees bezat, een verkoop. Ze bood Shavitz een landgoed van 37 hectare in Maine aan in ruil voor zijn een derde belang in het bedrijf, en hij stemde in met de deal. Quimby beweert dat het een zakelijke beslissing was om de eigendomsstructuur te vereenvoudigen en Shavitz was al jaren niet meer actief in het bedrijf. Shavitz, die in 2015 overleed, gaf in de documentaire Burt's Buzz uit 2013 toe dat hij niet geschikt was voor het bedrijfsleven, maar in wezen gedwongen werd het bedrijf te verlaten. Quimby betaalde Shavitz later nog eens 4 miljoen dollar.  Met een groeiend fortuin richtte Quimby haar oog op het kopen van land, door rond 2000 een perceel van 8.000 hectare langs de Appalachian Trail van Maine te kopen voor $ 2 miljoen.

"Ik ben niet zo'n financieel type persoon, maar ik wist dat het belangrijk was om te diversifiëren", legt ze uit. "Dus zijn we gaan investeren in grond, omdat het op een bepaalde manier zo onbetaalbaar leek."

Ze begon ook moe te worden van de zakenwereld.

"Het had zijn loop gehad voor mij. Ik had het gevoel dat het vanaf nu gewoon herhalen is wat we hebben gedaan", herinnert Quimby zich. "Ik ben veel meer een startup-type persoon ... Ik raakte steeds verder verwijderd van wat ik echt graag deed, namelijk ontwerpen, en de kunst doen, en de kruiden laten groeien, en creatief geïnspireerd raken. Ik had nauwelijks een minuut voor dat soort dingen."

In 2003 bood private equity-bedrijf AEA Investors aan om Burt's Bees te kopen in een deal die het bedrijf waardeerde op $ 177 miljoen. Quimby nam het bod aan en cashte 80% van haar belang voor ongeveer $ 140 miljoen (vóór belastingen) en trad kort daarna af als CEO. Vier jaar later lag Burt's Bees op schema om $ 170 miljoen aan inkomsten te bereiken en Clorox deed een bod om het hele bedrijf te kopen voor meer dan $ 900 miljoen. Quimby verkocht de rest van haar belang - en kreeg nog eens $ 180 miljoen voor haar resterende 20%. De twee transacties leverden Quimby naar schatting $ 275 miljoen op (ze heeft sindsdien $ 90 miljoen gedoneerd aan goede doelen) en gaven haar de vrijheid om zich te concentreren op haar nieuwe grootse plan: het samenstellen van een verjaardagscadeau van $ 10 miljoen voor het 100-jarig jubileum van de National Park Service. Quimby had geleerd over een probleem in nationale parken dat inholding wordt genoemd - percelen particulier land dat in parken van de overheid zit. De eigenaren waren er vaak al voordat de parken werden gecreëerd, maar het bemoeilijkt het beheer voor de National Park Service. Ze besloot 10 miljoen dollar uit te trekken voor een project dat bedrijven in verschillende parken in de VS zal opkopen en vervolgens doneren.
Het plan duurde ongeveer een decennium om te voltooien en Quimby doorkruiste het land door nationale parken om te zien waar ze een bijdrage wilde leveren.

"Dat was echt leuk", klinkt het opgewonden. "Omdat veel van deze, we deden een pand in Gettysburg, en een in Harpers Ferry, en dat waren historische parken. Ze vertellen een verhaal van wat daar is gebeurd, in tegenstelling tot een van die prachtige westers aangelegde parken."

Tegelijkertijd kocht Quimby stukken aaneengesloten land in Maine op. Ze hield van het idee om een nationaal park te creëren dat toeristen kon brengen en de lokale economie kon ondersteunen.

"Bezoek is belangrijk, wat een van de redenen was waarom we kozen voor de National Park Service om het land te bezitten," zegt Quimby. "Noord-Maine krijgt heel weinig toerisme en heeft het nodig. Het heeft dezelfde uitdagingen die veel plattelandsgemeenschappen hebben ... het moet gerevitaliseerd worden."

Toen het 100-jarig jubileum van National Park Service in 2016 rondrolde, had Quimby haar beide projecten voltooid. Ze droeg meer dan $ 10 miljoen aan bezittingen (150 hectare in totaal) die ze in de loop der jaren verwierf over aan de federale overheid en schonk ongeveer 87.500 hectare land in Maine om een nationaal monument genaamd Katahdin Woods and Waters te creëren. Nationale monumenten beschermen een specifiek natuurlijk, cultureel of historisch kenmerk (sommige nationale parken zoals de Grand Canyon begonnen als nationale monumenten). In tegenstelling tot zijn meer bekende neven, die alleen door het Congres kunnen worden gecreëerd, hebben nationale monumenten alleen de goedkeuring van de president nodig. Quimby bezit nog steeds ongeveer 35.000 hectare grond in de staat, die ze in de toekomst hoopt weg te geven, maar zegt dat het bouwen van een nationaal monument een "once in a lifetime" -project was dat ze niet opnieuw zal ondernemen.

Quimby woont nu op een boerderij op het platteland van Maine met twee pony's, 100 kippen, enkele kalkoenen en konijntjes.

"Ik ben een beetje de cirkel rond en ben gewoon teruggekomen waar ik was", grinnikt ze.

Ze trotseert niet langer de strenge winter in Maine, maar brengt in plaats daarvan de tijd door met reizen, maar keert in het late voorjaar terug naar haar boerderij om aquarellen te schilderen en groenten te oogsten.
Binnenkort zal Quimby weer off the grid gaan leven - hoewel deze keer met behulp van zonnepanelen. Ze steunt graag lokale goede doelen en neemt revitaliseringsprojecten op zich rond haar thuisstaat, maar houdt verder vast aan een rustige levensstijl.

"Ik heb een theorie over echt dure dingen," zegt Quimby. "Je wordt een gevangene van hen en je moet je deuren op slot doen. Dan ben je je sleutel kwijt, dus dat kan ik gewoon niet."